Curettage pechvogel

Zwanger zijn, een missed abortion (de embryo leeft niet meer, maar de miskraam is nog niet in werking getreden), twee keer een curettage, een baarmoederontsteking, een cyste, een kijkoperatie en Acnes. Dat is wat ik in een tijdsbestek van 11 maanden heb meegemaakt.

In het begin heb ik veel online gezocht naar soortgelijke verhalen om te zien hoe het bij anderen afliep, om steun te zoeken, om misschien wel te zien dat ik niet de enige was hoewel ik dat heus wel wist. Uiteindelijk sloot echter geen enkel verhaal meer aan bij mijn situatie en heb ik mij met dierbaren door deze onzekere tijd geworsteld. En daarom doe ik nu mijn verhaal. Om die steun te geven aan vrouwen (en hun partners) die ik zo zocht.

Zwanger!

Ik was al bijna een jaar van de anticonceptiepil af, omdat ik pigmentvlekken op mijn gezicht kreeg. De wens voor een gezin was er nóg niet. Na een reis door Nicaragua in februari 2018 zei ik tegen mijn vriend dat we alles hadden om een kind een warm nest te geven: een stabiele relatie, een huis en goede inkomens. Dus we besloten de rem eraf te halen.

Indien het nog één, twee of drie jaar zou duren zou dat prima zijn. 29 jaar op dat moment en geen behoefte aan het volgen van een planning wanneer we de liefde moesten bedrijven of wanneer de kleine er moest zijn. Een verrassing zou veel leuker zijn, een cadeautje als bekroning op onze liefde. Als het ons gegund was natuurlijk.

Die instelling bleek een goede, want de cyclus erna bleek ik al zwanger te zijn. In no-time bestonden onze avonden uit het browsen naar babynamen, babykamers, babykaartjes en manieren om het babynieuws na een x aantal weken te vertellen. We zaten helemaal in onze baby-bubbel en op de roze wolk! Op 1 januari 2019 zouden wij papa en mama worden.

De zwangerschap bekend maken

Ja, wanneer doe je dat nou? Iedereen heeft daar een mening over en ik vind dat iedereen dat lekker zelf moet weten. Ik heb een goede redenatie voor mijn mening en daar mogen mensen het prima mee oneens zijn. 25 mei 2018 zou ik de bijzondere leeftijd van 30 jaar krijgen waarbij ik een wijnproeverij had georganiseerd. Niet handig als je niets mag drinken op je eigen feest.

Ik zou rond de 9 weken zwanger zijn op mijn verjaardag. Drie dagen daarvoor stond de eerste echo gepland. Als die in orde was, zouden we het op mijn feest tegen de aanwezige mensen vertellen. Niet groots op Social Media, maar puur tegen onze dierbaren. Waarom? Omdat ik niet mijn feest ging afzeggen en omdat mensen mij goed genoeg kennen om te zien wat er loos is als ik niet meedrink. Op een wijnproeverij nota bene! Dan vertelden we liever zelf dit nieuws.

Onze ouders en broers wilden we iets eerder inlichten, want hun verdienden een intiemer moment. Dat werd een paar dagen voor de echo. En daar heb ik nog steeds geen spijt van.

Van een roze wolk naar een donker gat

Op 22 mei zaten we bij de verloskundige. Mijn vriend vertelde later dat ik zó trots en gelukkig was in het gesprek. Jammer genoeg kwam bij de echo abrupt een einde aan dat geluksgevoel. Helaas bleek na zowel de uitwendige als de inwendige echo dat het hartje niet actief was. Aan de grootte van het vruchtje te zien was het hartje gestopt met kloppen bij 7,5 week.

Ik wist dat dit kon gebeuren. Ik ben erg realistisch ingesteld en beredeneer altijd twee kanten van een verhaal. Ondanks dat het een grote klap was om van die roze wolk af te donderen, was ik ook blij dat mijn lichaam zélf de zwangerschap had stopgezet. Blijkbaar was er iets niet goed met de kleine spruit en ik had er niet aan moeten denken om zelf een knoop door te moeten hakken bij bijvoorbeeld 12 of 20 weken.

Omdat ik het nieuws gedeeld had met onze ouders en broers had ik vanaf dat moment erg veel steun. Als ik anders reageerde hoefde ik niet te doen of ik chagrijnig was. Nee, ze wisten wat er speelde en dat gaf rust. Ondanks dat mijn vriend de liefste is, vond ik het ook erg fijn om met een vrouw te praten. Mijn moeder begreep de gevoelens van zwanger zijn, de hormonen en alles eromheen. En daarom zou ik het de volgende keer weer vroeg delen met dierbaren.

Drie keuzes bij een missed abortion

Bij de verloskundige kreeg ik drie keuzes.

1. 1. Wachten tot het vruchtje vanzelf het lichaam verlaat
   2. Medicatie via de vagina inbrengen (Dit kun je zelf doen en hiermee wek je als het ware weeën op. Bij deze optie bestaat een kleine kans dat een restant van het vruchtje achterblijft en je alsnog een curettage moet ondergaan om dit weg te laten halen.)
   3. Een curettage (Dit is een operatie in het ziekenhuis waarbij ze de binnenkant van de baarmoeder met een soort zuigertje en lepeltje schoonmaken.)

Van optie 1 naar toch een curettage

Tijdens dat bezoek bij de verloskundige besloot ik voor de eerste optie te gaan. Over drie dagen had ik namelijk een groot feest op de planning staan. Ik wilde niet met buikkrampen zitten vanwege die medicatie en een operatie kwam ook niet lekker uit. Soms duurt het maar enkele dagen voordat je lichaam zelf het vruchtje afstoot dus daar hoopte ik op.

Op mijn verjaardag had niemand iets door en kon ik gewoon wijn drinken, maar de dagen erna werd het zwaar. Ik had het hele zwangerschap-pretpakket. Ik was misselijk, ik had het zuur, ik had pijn mijn borsten en ik was onwijs moe. Mijn emoties gingen alle kanten op en daarom besloot ik de verloskundige te bellen met de vraag of ik bij de gynaecoloog terecht kon.

Twee dagen later kon ik terecht. Voor de zekerheid keek de arts nog een keer of het hartje echt niet klopte. Helaas bevestigde ze het opnieuw. Ik kreeg de twee overgebleven opties nog een keer, maar ik had mijn beslissing al gemaakt. Ik wilde er nu vanaf en voor 100%: de curettage. De dag erna lag ik op de operatietafel.

De eerste curettage

Na een aantal controles en het invullen van een vragenlijst lag ik op mijn ziekenhuiskamer te wachten op de eerste curettage (31 mei 2018). Mijn moeder was mee en we hebben nog onwijs veel lol gehad samen. Die luiers die op deze afdeling in de kasten liggen staan ook goed als hoofddeksel. Ze kwam op die manier de badkamer uitlopen en ik pieste bijna op het bed van het lachen.

Tijdens de operatie ging mijn moeder naar huis. Toen ik bij kwam voelde ik me eigenlijk best goed. Ik had geen pijn en wilde eigenlijk alleen maar eten, omdat ik nog steeds nuchter was vanwege de narcose. Ik kon al vrij snel plassen en toen kwam mijn vriend me ophalen. Op de terugweg hebben we sushi gehaald (my favorite!). Ik had nauwelijks tot geen bloedverlies en ben die maandag dan ook weer gewoon gaan werken. De buitenwereld dacht dat ik die week een griepje had gehad. Afgesloten hoofdstuk en door… of toch niet?

Daar lag ik weer..

Twee weken na de operatie begon ik bruin te vloeien. Dit kon er nog steeds bij horen. Ik maakte me weinig zorgen tot ik me de week voor een citytrip naar Boedapest slapper en minder energiek begon te voelen.

Ik belde het ziekenhuis, maar omdat ik geen extreme pijn en koorts had moest ik wachten op de controle afspraak. Twijfels breken je op heb ik wel gemerkt. En twijfels zijn er vaak niet voor niets. Je kent je eigen lichaam toch het best. En dat bleek wel bij de controle afspraak op dinsdag 10 juli 2018. Met een inwendige echo was een troebel en gevlekt beeld te zien. De arts (een andere dan van de operatie) had dit nog niet vaak gezien en kon het niet verklaren. Daar lag ik dan weer, met mijn benen wijd, machteloos en onzeker over wat zou gaan komen.

De tweede curettage

Nadat ik mij weer aangekleed had kreeg ik het slechte nieuws. Ik moest nog een curettage ondergaan. Ondanks dat ik het in mijn achterhoofd had de laatste dagen, brak ik toen het uitgesproken werd. De tranen stroomden langs mijn wangen. De arts verwachtte dat het bloedstolsels waren op de echo, maar die zaten er niet voor niets.

De curettage werd ingepland en de ellende begon weer. Op donderdag 12 juli 2018 had ik mijn tweede operatie, wederom onder narcose. Omdat ik de avond ervoor ineens rood ging vloeien i.p.v. bruin vroeg ik toch om een extra controle alvorens naar de O.K. te gaan. Ik kon meteen terecht bij inmiddels arts nummer 3. De vrouwelijke gynaecoloog die mij zou opereren die middag. Ik had de hoop een menstruatie te hebben zodat dit allemaal één grote fout zou zijn, maar helaas zat er nog steeds iets wat er niet hoorde te zitten. De curettage ging door.

Mijn vriend was mee. Voor de tweede keer onderging ik een curettage. Ik kwam dit keer met pijn uit de narcose en kreeg direct morfine. Na mijn raket-ijsje (fijn na nuchter te zijn en een droge mond te hebben) werd ik teruggereden naar mijn kamer en na wat te slapen mocht ik eten, plassen en weer naar huis. Het einde was alleen nog niet in zicht.

Een baarmoederontsteking

De maandag erop kreeg ik toenemende pijn en op dinsdag trok ik het niet meer. In het ziekenhuis was niets te zien, de pijn was onverklaarbaar. De echo was in orde en ook mijn bloed vertoonde niets geks, behalve dat het zwangerschapshormoon (HCG) nog aanwezig was. Maar dit is normaal na een curettage. Het lichaam voert langzaam de hormonen af zodra het doorheeft niet meer zwanger te zijn.

De arts had het gevoel dat een ontsteking op gang kwam, maar dat deze nog niet zichtbaar was in het bloed. Ik kreeg de keuze om te blijven of naar huis te gaan, maar ze konden sowieso pas over twee dagen weer kijken wat de bloedwaarden zouden doen. Mijn keuze was om thuis te “wachten”.

Ik kreeg Tramadol mee tegen de pijn. Helaas werkte het niet en de pijn bleef. Ik was een beetje de weg kwijt van dat spul: alleen al opstaan en naar de WC lopen was teveel. Twee dagen later werd bekend wat er loos was. De infectiewaarden waren gestegen in mijn bloed. Ik had een baarmoederontsteking en dat verklaarde de pijn.

Die dag kreeg ik twee antibioticakuren mee en besloot de Tramadol in te ruilen voor gewone Paracetamol. Ik moest op zondag terugkomen, omdat dan de kuren aangeslagen zouden moeten zijn. Mijn bloedwaarden zagen er die zondag inderdaad goed uit. De infectiewaarden waren gedaald en ook de HCG-waarde was gehalveerd. Ik moest de kuren afmaken en donderdag zou nog een keer bloed geprikt worden. In september zouden we dan weer een echte afspraak hebben voor een laatste controle.

Verklaring voor de pech tot nu toe

We waren allemaal heel blij met de resultaten tot nu toe. De arts leefde ook erg met me mee en was blij te zien dat de pijn verminderd was. Ik heb geen moment gedacht niet in goede handen te zijn. Een x-percentage heeft wel eens de pech dat een restant achter blijft in de baarmoeder na een curettage. En die baarmoederontsteking was nu eenmaal een reactie op twee operaties in korte tijd op dezelfde plek.

Een curettage doen ze “blind”. Dit houdt in dat ze niet met een camera kijken of daadwerkelijk alles verwijderd is. Wij vonden dit vreemd, maar na de uitleg van de arts begrepen we het wel. Er is altijd nog iets te zien na een curettage. Kleine stukjes weefsel, restjes, die nog zichtbaar zijn in de baarmoederwand. Als een arts dat ziet met een camera, wil hij/zij dit weghalen.

Maar het lichaam ruimt ook nog e.e.a. zelf op met de eerste menstruatie. Waarom dan misschien schade aanrichten aan de baarmoederwand? Dit kan grote consequenties hebben voor jouw kinderwens. Bij een curettage zuigen en schrapen ze dus de grootste gedeeltes weg en de rest laten ze over aan je eigen lichaam. Dan kán het voorkomen dat er toch iets achterblijft wat niet opgeruimd wordt door het lichaam. En dat had ik.

Behoefte aan eerlijkheid na deze zware tijd

Inmiddels was het eind juli 2018. De infectiewaarden waren na die laatste bloeduitslag weer netjes binnen de lijntjes. Het HCG-hormoon was nog wel aanwezig, maar dalende. Ik ging weer rustig aan beginnen met werken, maar merkte dat ik behoefte had aan eerlijkheid. Dat griep-verhaal kon ik nu niet meer ophangen en dat wilde ik ook niet meer.

Ik wilde niet liegen, ik wilde niet ook dát nog eens bij me dragen. Ik was al in genoeg opzichten niet mezelf en ik had juist heel erg de behoefte aan mezelf zijn. Mijn vriend wilde het liever stil houden omdat dan iedereen zou weten dat we de kinderwens hadden en dan nooit meer de verrassing konden brengen van het (hopelijk opnieuw) zwanger zijn. Daar was ook wat voor te zeggen, maar ik had dit nú nodig voor de verwerking. En dus begon ik het te delen.

Verbazingwekkend hoeveel verhalen je dan hoort van soortgelijke ervaringen. Lullig om te zeggen, maar dat doet je op zo’n moment goed. Het is geen medelijden wat je daarmee krijgt, maar het gevoel dat je niet alleen bent. Je krijgt lieve berichten, mensen die aan je denken. Mensen die nu begrip hebben waarom je ergens niet bij kon zijn, of waarom je even niet wilde afspreken voor een bak koffie.

Een soort last viel van mijn schouders, omdat ik geen geheim meer bij me droeg. En mede hierdoor zou ik de volgende keer misschien wel nog eerder het goede nieuws vertellen. Want ook het slechte nieuws wil ik delen met dierbaren, dus waarom dan niet ook het goede meteen?

Druk op mijn onderbuik

Ik had nog bruinig bloedverlies, maar dit was gunstig zei de arts. De restjes na die tweede curettage en de baarmoederontsteking moesten mijn lichaam uit. Vanaf maandag 6 augustus begon ik echter druk in mijn onderbuik te voelen. Gedurende de week werd dit erger en ik vond het wachten tot mijn volgende controle begin september te ver weg.

Ik maakte me er druk om. Ik had namelijk een 4 weken durende reis op de planning staan vanaf half september. Vanwege mijn dossier kon ik snel terecht. Ik kon intussen bijna niet meer rechtop staan of zitten, zo zeer deed het. Als je elke keer snel terecht kunt, betekent dat ook dat je niet een vaste arts hebt. Het hangt af van wie er dienst heeft. Met wederom een binnenwaartse echo, inmiddels nummer 10?, keek ik mee op het scherm. Daar zag ik een groot zwart ovaal beeld, waarvan ik dacht dat het de baarmoeder was. Ik dacht ook echt: wat fijn, hij ziet er schoon uit!

Een cyste op mijn eierstok

Die gedachte werd snel weggenomen toen de arts zei dat dat een cyste was op mijn eierstok van ongeveer 5,5 cm. De pijn die ik voelde werd hierdoor veroorzaakt, de cyste duwde natuurlijk tegen alles aan. Wat bleek, mijn lichaam was een cyclus op gang aan het brengen.

Een eitje groeit in een “zak met pokon”: de cyste. Echter hoort deze max. 3 cm te worden en dan te klappen: de eisprong. Bij mij was het alleen nog niet geklapt, maar groeide het door. Hoogstwaarschijnlijk zou het een deze dagen klappen en dan zou de pijn weg moeten zijn en zou mijn lichaam verder gaan met de cyclus. Ik zou dan over 2 weken ongeveer ongesteld moeten worden. Voor de zekerheid hebben we toen wel bloed geprikt.

Die maandag zouden we een bel afspraak hebben voor de uitslag. De pijn hield aan en ook bij het plassen schreeuwde ik het uit. De volgende dag merkte ik op de wc dat ik hevig had gevloeid. Op de WC zittende liep het zelfs gewoon uit me. Een eisprong op komst en dan bloeden voelde voor mij toch niet goed dus ik heb wederom het ziekenhuis gebeld. Omdat ik geen koorts had moest ik afwachten.

Maandag had ik een belafspraak en nu waren geen signalen voor “nood”. Mijn lichaam was in de war. Bij de belafspraak hoorde ik dat het HCG-hormoon weer iets gedaald was, maar vreemd genoeg nog steeds aanwezig. De teller stond op 27. De pijn was afgenomen en daarom wilde de arts mijn lichaam even de tijd geven. Hij verwachtte niet dat het vloeien kwam van een menstruatie, maar dat mijn lichaam mijn baarmoeder aan het schoonmaken was omdat het hormoon gedaald was. Vele ziekenhuisbezoeken, onderzoeken en mogelijke verklaringen verder was de cyste gekrompen en uiteindelijk weg.

De verlossende dag

Op 4 september, inmiddels 14 weken na de eerste operatie, ben ik weer voor het eerst gaan tennissen. Het HCG-hormoon was nog steeds dalende, 13,4, maar hoorde allang weg te zijn. Vreemd, maar ik probeerde me er minder mee bezig te houden en door te gaan met mijn leven, ondanks wekelijkse ziekenhuisbezoeken.

Dat tennissen ging niet lekker. Na 40 minuten zat ik langs de kant vanwege pijn in mijn onderbuik. De dag erna had ik nog steeds last. Ik dacht dat ik gewoon te snel weer was gaan sporten, maar donderdag 6 september 2018 was de verlossende dag.

Overal bloed

Ik werkte nog geen hele dagen, dus in de ochtend ben ik rustig gaan douchen om erna naar mijn werk te gaan. Toen is het helemaal misgegaan. Ik lekte bloed en liep echt leeg. Begreep er niets van en vond het wel erg veel voor een menstruatie. Ik wilde me afdrogen om mij aan te gaan kleden, maar dit was onmogelijk. Het stopte niet met bloeden, dus elke keer als ik de kraan uitzette om mijn handdoek te pakken stroomde het weer uit me.

Uiteindelijk heb ik mij verplaatst naar de WC en daar voelde ik grote stukken mijn lijf verlaten. Ze verdwenen in de pot dus ik kon het ook niet meer zien. Wat was dit? Ik pakte mijn telefoon van de wastafel en belde het ziekenhuis. Ik moest meteen komen. Het was duidelijk te zien dat een hoop stolsel in de baarmoeder zat. Op zich gunstig want het was direct helder dat we daar moesten zijn om het op te lossen. Minder gunstig was het nieuws dat volgde. Operatie nummer 3 moest diezelfde dag nog plaatsvinden.

De derde operatie, nu geen curettage

Zolang ik stabiel bleef moest er gewacht worden tot ik nuchter was. Dit keer zou het geen curettage worden, maar een kijkoperatie. Het moest nu maar eens duidelijk worden wat er écht mis was. De narcose voelde weer lekker. Ik gaf me over en viel in slaap. Ik werd tegen achten in de avond wakker met helse pijn. En ik had het koud, heel koud. Ik rilde en kon mezelf niet ontspannen.

Ik lag te shaken in bed. De verpleegkundige diende morfine toe en legden een papieren deken over me heen die ze vervolgens vulde met warme lucht. Het duurde lang voor mijn gevoel, maar ik kwam langzaam op temperatuur en het shaken werd minder. De pijn niet en de dosis werd in totaal 3 keer verhoogd tot het iets van effect had.

Het probleem, een restant placenta

Ik werd teruggereden naar mijn kamer waar mijn moeder nog op mij zat te wachten. Ik had mijn vriend gezegd thuis te blijven, omdat ik hopelijk gewoon naar huis kon gaan na de operatie. Hij moest zijn koffer inpakken want hij zou de volgende dag, een week voor mij, al op reis gaan voor zijn werk. Dan zouden we elkaar in Nieuw-Zeeland treffen waar we samen een reis van 4 weken zouden maken met een camper. Geen idee of dat nog door zou gaan nu..

De arts kwam vertellen hoe de operatie was gegaan. Ze hadden een restant van de placenta gevonden met weefsel wat in de afgelopen weken weer is gaan groeien. Dat is in mijn baarmoederwand gaan nestelen met de nodige bloedvaten er doorheen. Bij het weghalen ervan zijn de bloedvaten kapot getrokken om dat weefsel weg te krijgen. Omdat het bloeden niet stopte is een ballonnetje in mijn baarmoeder geplaatst die de wond als het ware zou stelpen. Dat zorgde voor de pijn die ik nu voelde. Ik moest de nacht blijven.

Wel of niet op reis?

Omdat ik toch moest gaan slapen, ging mijn moeder naar huis en is mijn vriend de volgende ochtend langs gekomen. Omdat het nu waarschijnlijk echt voorbij was, heb ik hem gezegd die zakenreis te maken. Als ik me goed zou voelen zou ik de week erna gewoon naar Nieuw-Zeeland vliegen en zo niet kon hij altijd nog terugkomen.

Hij vertrok die ochtend vanuit het ziekenhuis naar Schiphol. Een moment wat hij nog steeds beschrijft als één van de heftigste in zijn leven. Die middag mocht ik naar huis en heb ik de hele week bij mijn ouders gelogeerd. Ik heb nog veel pijn gehad en twijfelde tot 2 dagen voor mijn vertrek of ik wel moest gaan. De reisverzekering had ik al gesproken om het proces van annuleren te bespreken.

Minder pijn

Van de ene op de andere dag werd de pijn minder en voelde ik me iets energieker. Ik had een afspraak bij de arts en daar kreeg ik fantastisch nieuws. De HCG-waarde was gezakt naar 2,4. Je lichaam denkt bij dit lage gehalte niet meer aan een zwangerschap. Met de binnenwaartse echo zag alles er goed uit. Ik kreeg groen licht, omdat ik naar een welvarend land ging waar de zorg op niveau was.

Ik vond het lastig om mijn besluit ook daadwerkelijk te maken, want wat zou iedereen ervan vinden? En vooral: mijn collega’s! Eerst een tijd halve dagen werken, soms afwezig, en dan nu lekker vakantie vieren? Veel mensen hebben op mij ingepraat en ik ben gegaan. En dat was de beste beslissing ooit!

Een goede beslissing

Ik kreeg medicatie tegen bloedingen, moest aan de anticonceptie om de boel rustig te houden en een antibioticakuur om een ontsteking tegen te gaan na deze derde operatie. Het was misschien wel de beste vakantie ooit! Ik heb nog nooit zoveel behoefte gehad aan een vakantie. Samen, in een camper, zonder de buitenwereld, zonder ziekenhuisbezoeken, met de natuur en vrijheid om je heen. Ik was dan nog herstellende, ik voelde me in mijn hoofd helemaal T-O-P.

Mijn moeder zegt nog wel eens dat als ik niet gegaan was ik zeker weten in iets van een depressie was geraakt. Ik denk dat ik het eens ben met haar. Al die weken was dit het enige waar ik naar uit keek. Het enige positieve. Als dat me ook nog ontnomen zou worden zou ik echt even niet meer gelukkig kunnen zijn.

In die reis ben ik ten huwelijk gevraagd en drie maanden later zijn we getrouwd. Gewoon omdat het kon en omdat we niet wilden wachten om onze liefde te bezegelen. We deden dit voor elkaar. En het was fantastisch.

Na de reis heb ik overigens nog controles gehad en mocht ik weer stoppen met de anticonceptie. Ik werd ongesteld en er kwam al snel enige regelmaat in. Wel kortere cyclussen dan ik gewend was, maar het is dan ook flink wat maanden ontregeld geweest.

Nog steeds pijn

In januari en februari 2019 heb ik nog een aantal ziekenhuisbezoeken gehad, omdat ik toch weer pijnklachten had. Tijdens deze bezoeken heb ik trouwens misschien wel een record bereikt: dit ziekenhuis heeft negen gynaecologen en ik had ze nu alle negen een keer gehad. Niet iets wat je moet willen, maar dit is nu eenmaal zo gelopen.

Ik heb een keer gedacht aan een second opinion door adviezen van mensen om mij heen, maar hier zou enige tijd overheen gaan en die had ik niet omdat het elke keer spoed had. Ik ben blij dat ik ben gebleven, want ik had een goed gevoel bij de mensen. Ze waren zo meelevend en dat is ook heel wat waard.

De pijn is waarschijnlijk een soort zenuwpijn geweest: “Acnes”. Dit kan voorkomen na operaties, zeker aan de baarmoeder. Ik heb een injectie gehad in mijn onderbuik en daarna was ik pijnvrij. Eindelijk.

Positieve insteek

Of mijn cyclus weer naar behoren werkte? Ik had geen idee. Of ik weer zwanger kon worden? Ook dat wist ik niet. Maar rond april 2019 voelde ik me oprecht weer mezelf. Een jaar nadat ik zwanger werd. Een zwangerschap is al een aanslag op je lijf, maar twee keer een curettage met in totaal drie operaties met bijbehorende narcose en een ontsteking erbij zijn ook niet al te best voor je lichamelijke- en gemoedstoestand. Maar ik was gelukkig, samen met mijn man. En of een kind nu wel of niet in de toekomst voor ons weggelegd was, het maakte niet uit.

Waarom ik zo positief kon zijn na dat afgelopen jaar? Wat ging het me helpen om sip te zijn? Wat ging het me brengen om gestrest te zijn of mijn lichaam nog wel naar behoren werkte? Ging dát mij zwanger maken? Nee, juist niet. We waren gezond, we hadden elkaar en het leven was zo ook leuk. Een kind zou een mooie toevoeging zijn, maar niet de reden van ons geluk. Geniet daarom van elke dag, óók zonder kinderen.

Misschien wel des te meer, want inmiddels kan ik zeggen dat gebroken nachten soms best pittig zijn. JA, inmiddels zijn wij vader en moeder van een prachtig meisje. Uiteindelijk kreeg ik een positieve zwangerschapstest in mei, toen ik me dus net weer een maandje echt lekker voelde. Onze dochter is 2,5 week eerder geboren dan gepland, maar exact één jaar na de uitgerekende datum van mijn eerste zwangerschap: 1 januari 2020. Ik geloof nergens in, maar dit is toch wel heel bijzonder?

Deze gastblog is geschreven door: Kimberley
Kimberley, bedankt voor het delen van jouw verhaal. Ik hoop dat het verhaal over jouw mislukte curettage net als mijn verhalen mensen kan inspireren en kan helpen.

Vind je dit een leuke blog? Pin hem gerust op Pinterest!

Lees ook mijn veel gelezen verhalen: Mijn bevallingsverhaal van inleiding tot manuele placenta verwijdering,  Hersteloperatie na de bevalling en Herstellen van een hersteloperatie na de bevalling.