Mijn bevallingsverhaal | al weken 3 cm ontsluiting en spontaan breken van mijn vliezen

Net zoals na de bevalling van Mimi kreeg ik ook nu weer veel vraag naar hoe mijn bevalling is gegaan. Ik vind het ook leuk om dit later terug te lezen dus ik heb het zo snel mogelijk weer opgeschreven en uitgewerkt. Ook deze bevalling heb ik positief ervaren. Het was wel een stukje zwaarder op een bepaald moment dan ik mij kon herinneren van Mimi, maar achteraf kijk ik er met een mooi gevoel op terug. Hieronder mijn verhaal. 

Dinsdag 14 juli 2020 | controle gynaecoloog

Op dinsdag had ik een controle bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik was op dat moment 38 weken zwanger. In verband met astma wat niet onder controle was had de gynaecoloog aangegeven mij te willen gaan inleiden bij 39 weken.

Tijdens de controle is alles gelukkig goed. Hij toucheert mij om te kijken op welke manier we moeten gaan inleiden en merkt op dat ik al bijna 3 cm ontsluiting heb. De inleiding zal dit keer dus niet plaatsvinden door middel van een ballonkatheter maar er wordt een afspraak gemaakt om op 21 juli mijn vliezen te breken. De gynaecoloog geeft daarbij gelijk al aan dat het hem niets zal verbazen als het uit zichzelf eerder spontaan opgang komt. 

Het rommelt

Na het toucheren blijft het rommelen. Ik liep al weken met voorweeën in de vorm van steken van onder. Die waren net weg, maar door het toucheren heb ik nu enorme last van een heftige druk op mijn onderrug en de baby is mega actief. Ook verlies ik mijn slijmprop. In de nacht van donderdag op vrijdag slaap ik weinig, de baby is wel rustiger maar ik ben vrij alert.

Vrijdag 17 juli 2020 | Pats! mijn vliezen breken de start van de bevalling

Vrijdagochtend komt Tiemen thuis uit zijn nachtdienst en ik ga de douche in. Onder de douche verlies ik ineens al een hoop dun slijm. Ik dacht even dat het misschien vruchtwater was, maar dat is het niet. Na het afdrogen ga ik, hoe kan het ook anders, weer even plassen. Terwijl ik op de wc zit voel ik ineens een hele harde plop in mijn buik. Alsof er een waterballon kapot valt op de straat, dat geluid maar dan als gevoel. Ik ga staan en er loopt inderdaad wat vruchtwater uit mij. Het is niet heel heftig omdat de baby al goed is ingedaald, maar wel duidelijk genoeg om te kenmerken als vruchtwater. 

Ik maak Tiemen, die net 10 minuten slaapt, wakker. Hij belt zijn ouders om Mimi op te komen halen en ik bel ondertussen het ziekenhuis. Ik mag gelijk komen. Ik prop nog wat laatste dingen in m’n vluchtkoffer en mijn schoonouders komen al snel aanrijden.

Naar het ziekenhuis

Gelukkig heb ik nog geen heftige weeën in de auto want dat leek mij van te voren zo verschrikkelijk. Ik merk wel dat de weeën beginnen op te komen.

In het ziekenhuis krijgen we een kamer toegewezen en ik word aangesloten op de monitor. Ik krijg voor de zekerheid een waakinfuus, gezien mijn vorig bevalling en de hoeveelheid bloed die ik toen verloor.

Na een uur halen ze mij van de monitor af. Ze zien dat de weeën opgang komen en ongeveer om de twee tot drie minuten komen. Ik ga op dat moment op de bal naast het bed zitten en probeer mijn weeën zo weg te puffen. In het begin gaat dat goed. Ik merk dat ze ondertussen krachtiger worden en langer duren. Een goed teken! Ook moet ik enorm veel plassen. De verloskundige geeft aan dat het alleen maar goed is omdat er op die manier meer ruimte is voor de baby om eruit te komen. 

Nog even snel een laatste foto van mijn buik tussen de weeën door. 

Rond 13.00 roep ik de verloskundige, de weeën komen inmiddels om de twee minuten en houden een minuut aan. Ik krijg nu het “nu vind ik het niet meer leuk” gevoel en bij Mimi zat ik toen rond de 7/8cm. De verloskundige toucheert mij en zegt tot mijn grote verbazing dat alles wel al helemaal verstreken is en ik 3 cm ontsluiting heb. Ik kan het bijna niet geloven. 3 cm pas?! Dat had ik van de week ook al! Ik raak een beetje uit mijn doen. Dit kan niet kloppen, mijn gevoel zegt namelijk dat dit niet lang meer kan duren..

In bad

Ik had eerder gevraagd of ik in bad mocht. Als de bevalling echt goed op gang was mocht dat, eerder niet gezien mijn vliezen al gebroken waren en je dan kans hebt op infecties. De verloskundige herinnert mij er na het toucheren aan dat als ik wil, ik nu wel in bad mag. Ik twijfel geen moment en ga er gelijk in.

De weeën zijn inmiddels zo krachtig dat ik ze niet meer onder controle heb. Ik zeg nog tegen Tiemen dat ik het nu echt niet meer leuk vind en dit zo niet lang vol hou. Rond 14:00 roep ik dat hij nu echt weer aan het rode touwtje moet trekken want voor mijn gevoel komt de baby echt!

“Ik zie het hoofdje al”

Ik had het gelukkig niet verkeerd ingeschat en als ik ga staan in bad, zegt de verloskundige dat ze zijn hoofdje al ziet. Eigenlijk mag ik door mijn historie niet in bad bevallen. Ze kunnen op die manier niet goed meten hoeveel bloed je verliest.

Ze vraagt mij of het me nog lukt om uit bad te komen en naar het bed te lopen. Omdat de weeën zo krachtig zijn en inmiddels om de 1,5 minuut komen twijfel ik. Ze zegt meteen “als je twijfelt moet je nu weer gaan liggen” dat doe ik gelijk.

Persweeen

Ik merk dat de weeën overgaan naar persweeën en ik mag mee gaan duwen. Wat een aparte maar fijne ervaring om dit in bad te mogen doen. Ik had het gevoel dat dit nog zeker een half uur duurde maar ik zie achteraf dat het maar een kwartier was voordat ons zoontje om 14.24 in bad geboren wordt. Hij ziet helemaal wit van de huidsmeer en begint al snel te huilen. Wat is hij mooi! 

Ik krijg gezien mijn verleden gelijk oxytocine ingespoten om het loskomen van de placenta te bespoedigen. Hierna mag Tiemen de navelstreng doorknippen. 

Weer die placenta..

Ik mag proberen de placenta ook in bad te laten komen, maar al snel ziet de verloskundige in dat dat niet gaat lukken. Het bloedverlies is nog onder controle dus ik mag richting het bed om het daar nog te proberen. Ik krijg nogmaals oxytocine ingespoten en ze wachten even af. Als dat ook niet werkt spuiten ze iets in de navelstreng in de hoop dat hij daarna loskomt. Ze trekt er langzaam aan en weer scheurt de navelstreng los van de placenta. 

De gynaecoloog komt erbij om te kijken wat ze nog kan doen. Omdat het bloedverlies nog steeds onder controle is willen ze het nog op één andere manier proberen. De gynaecoloog duwt op mijn buik waarmee ze probeert een harde buik te creëren, ik moet mijn adem inhouden en dan springt en duwt ze met alle macht op mijn buik. Nadat ze inwendig heeft gevoeld en dit proces zich ongeveer 6x heeft herhaalt komt er eindelijk een placenta! 

Ze kan niet goed zien of hij nu echt helemaal compleet is dus om dit te controleren maakt ze nog een echo. Gelukkig zijn er geen resten van een placenta te zien en hoef ik dus niet geopereerd te worden! 

Nog wat controles en dan naar huis

Na een uurtje komen ze mij hechten. De schade valt mee en ik ben alleen naar onder wat uitgescheurd. Ook heb ik tussen mijn clitoris en plasbuis een scheurtje zitten. Dat had ik al een beetje verwacht want tijdens het persen deed het daar vooral zeer. Die hechting zetten is geen pretje omdat ze op die plek niet goed kunnen verdoven. Ondertussen wordt ons zoontje Perr gemeten en gewogen. Nadat ik gedoucht en geplast heb en er nog wat standaard controles gedaan worden mag ik naar huis. Om 19.00 verlaten wij het ziekenhuis richting huis. 

Hoe heb ik deze bevalling ervaren?

Ik had van te voren niet gedacht dat ik mij ook zo goed zou kunnen voelen na een bevalling. Lichamelijk voel ik mij niet uit elkaar getrokken zoals de eerste keer wel was. Uiteraard is het wel wat beurs en moet ik echt nog wel herstellen.

De fase waarin ik hoorde dat ik nog maar 3cm had tot en met het persen vond ik het pittigst. Dit duurde achteraf maar 1,5 uur en daarna was het ook gebeurd. Wat mij in de beginfase van de bevalling erg geholpen heeft is wederom het boek ik ga relaxt bevallen van Georgina Kwakye. Dit boek heb ik gekregen op het event van Anita waar ik geweest was tijdens de zwangerschap van Mimi. 

Wat ook erg fijn is, is dat ik niet zoveel bloed verloren ben als de vorige keer. Toen was ik meer dan een liter kwijt en nu maximaal een halve liter. Hierdoor kan ik gewoon normaal opstaan zonder flauw te vallen. Al met al is het mij reuze meegevallen. Ik vond het wel erg leuk dat ik uiteindelijk toch in bad ben bevallen. Dat was iets wat ik altijd nog hoopte mee te maken. 

 

Vind je dit een leuke blog? Pin hem gerust op Pinterest!